Bir çox hallarda hər hansı bir məmuru tənqid edəndə və ya əksinə tərifləyəndə cəmiyyətdə müxtəlif reaksiyalar yaranır. Tənqid edəndə bir çoxları düşünürlər ki, yəqin bu yazını yazan şəxs ya vətən xainidir ya da dövlətini sevmir. Birini tərifləyəndə, biri haqqında xoş sözlər yazanda isə eyni qaydada bir çoxları düşünür ki, yəqin bu yazını yazan kimdirsə ya kimdənsə qorxur, ya kiməsə "şirinlik" etmək istəyir, ya da nəsə umacağı var. Yox, bu əslində belə olmamalıdır! Biz hər birimiz vətəndaş olaraq gördüyümüz yaxşı və pis hadisələrdən danışmalıyıq və hər zaman vicdanımızın səsinə qulaq asmalıyıq.
Bu gün cəmiyyətdə hər birimizi narahat edən və hər birimizdə əsəb yaradan məsələlərdən biri də bəzi məmurların özündən razılığı, vətəndaşlarla kobud davranmaları, belə desək sadə vətəndaşı saymamaları və onlarla bir arada olmaq istəməmələridir. Yəni, sadə dildə desək bir çox məmurlar istəmirlər ki, onlar cəmiyyətdə, bazar və marketdə, küçədə və digər yerlərdə görsənsinlər. Yəni, onlar istəyirlər ki, evdən çıxıb əyləşsilər qara pilyonkalı xidməti avtomobillərinə, onları heç kim görməsin və onlar bir başa gəlsinlər iş yerlərinə, o gələn zaman hamı qaçıb gizlənsin və bu "müəllim" də qalxsın otağına, axşam da iş qurtaran kimi eyni qaydada qayıtsınlar evlərinə. Qeyd edim ki, bu misal bir çox məmurlar üçün təkçə iş-ev həyatına aid deyil. Onlar digər tədbirlərdə də özlərini və üzlərini hər kəsdən gizlətməklə sanki cəmiyyət arasında adiləşmək istəmirlər. Bunun bir çox səbəbləri var. Ya onlar qorxurlar, ya özlərinə inanmırlar, ya heç kimə salam vermək istəmirlər, ya özlərini cəmiyyətdə həddindən artıq üstün təbəqə hesab edirlər və s. Ancaq o məmurlar düşünmürlər ki, dövlət məmuru vətəndaşlarla daima sıx münasibətdə olmaqla onların problemlərini, yaşam tərzlərini, düşüncələrini və həyatlarını daha yaxından öyrənib öz işlərini daha yaxşı, daha keyfiyyətli qurub oturduqları vəzifəyə daha münasib ola bilərlər.
Odur ki, bu məqaləni yazmamışdan öncə apardığım müşahidələr və daima cəmiyyət arasında apardığım yazıçı axtarışlarım mənə çox kömək etdi və diqqətimi xüsusi bir yerə, məqama çəkdi. Doğrusu gördüklərim məni də Sizlər kimi təəccübləndirdi. İlk öncə mən də inana bilmədim. Hər gün qarşılaşdığım mənzərə məni düşünməyə məcbur etdi. Belə ki, hər gün eyni marşurut üzrə gedib-gəldiyim yolda yol boyu bütün polis əməkdaşlarının bir nəfər mülkü geyimdə olan bir şəxsə əsgəri salam verdiyini və həmin şəxsin isə böyük nəzakətlə polis əməkdaşlarına salam verdiyini müşahidə edirdim. Hərbçi və yazıçı kimi bu hal məni çox düşündürdü. İstər-istəməz məndə bir maraq yarandı. Artıq qərara gəldim ki, bu şəxsin kim olduğunu araşdıracam. Araşdırma zamanı məlum oldu ki, bu şəxs Yevlax Rayon Polis Şöbəsinin rəisi, polis polkovniki Elnur Mehdiyevdir. Araşdırmam zamanı məlum oldu ki, Yevlax Rayon Polis Şöbəsinin rəisi, polis polkovniki Elnur Mehdiyev hər gün işə xidməti avtomobili ilə yox ayaqla gedib gəlir. Bu da o deməkdir ki, hörmətli Elnur müəllim ən azından hər gün adi insanlarla təmasda olur və onlarla daha yaxından ünsiyyət qurmaq imkanı əldə etməklə özünü onlara daha yaxın hesab edir.
Bəli, deyə bilərsiniz ki, necə ola bilər ki, guya Siz yaşadığınız rayonun polis rəisini tanımırsınız? Əlbəttə, onu da düşünə bilərsiniz ki, guya mən bu yazını sifarişlə yazmışam və s. Yox, məni yaxından tanıyanlar yaxşı bilir ki, mən hər zaman ağa-ağ, qaraya-qara demişəm və heç vaxt şəxsiyyətimi, qələmimi nəyəsə satmamışam. Mənim Yevlax Rayon Polis Şöbəsinin rəisi, polis polkovniki Elnur Mehdiyevlə heç bir əlaqəm, heç bir qohumluğum, tanışlığım, hətta heç salamım belə yoxdur. Bu yazını yazmaqda məqsədim bir nümunəvi dövlət məmurunu Sizlərə tanıtmaq idi. Eşq olsun Ulu Öndər əsgərinə!


Yazıçı, Azərbaycan Jurnalistlər və Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü Natiq Əlisoy

Dialoq.az