2023-cü il fevralın 6-sı idi. Səhər məktəbə getmək üçün oyandım. Əl-üzümü yuyub masa arxasında yemək yemək üçün əyləşdim. Bu vaxt atam televizoru açdı. İlk eşitdiyim səs körpə uşaqların səsi idi. Mən tez bütün diqqətimi televizora yönəltdim. Uçmuş binalar, binaların altında qalıb yardım istəyən insanlar, binaların altından çıxmış ama balasını və ya valideynlərini axtaran insanları görəndə göz yaşımı saxlaya bilmədim. Yanağıma axan göz yaşımı əlimlə sildim. Artıq nə televizora baxmağa ürəyim gəlirdi, nə də yeməyi yeməyə iştahım var idi. Tez yerimdən durub çantamı götürüb evdən çıxdım. Yolla gedərkən belə ağlım binların altında qalan insanlarda, yardım istəyən körpələrdə qalmışdı. Məktəbə çatanda hamının ayrı-ayrı yerlərdə dəstə halında toplanıb söhbət etdiklərini gördüm. Danışılanlardan başa düşdüm ki, qardaş ölkədə olan zəlzələdən danışırlar. Sinifə daxil oldum. Hələ də olanlara inana bilmirdim. Sinfimizin uşaqları da zəlzələ haqqında danışırdılar. Sinfimizdə Ayşən adlı yardımsevər, xeyirxah bir qız var idi. Lakin, o,qardaş Türkiyədə baş vermiş zələzələ haqqında məlumatsız idi. Mən tez onun yanına gedib baş vermiş təbii hadisə ilə bağlı məlumat verdim və dedim:
-Uşaqlar, gəlin, hamımız səhər yardım gətirək və qardaş ölkəmizə yardım göndərək.
Onlar hamısı mənimlə razılaşdı. Zəng çalındı və dərs başladı. Dərs zamanı müəllimlərimiz kədər içində bizə zəlzələni hiss etdiyimiz zaman necə hərəkət etməliyik mövzusunda məlumat verdi. Nəhayət dərsimiz bitdi. Mən evə gələn kimi tez televizoru işə salıb təkrar zəlzələ baş verən ərazidə olan insanların nəyə ehtiyacları olduqlarına baxdım. Onların yeməyə, suya, paltarlara və s. ehtiyacı var idi. Mən tez evdəki əşyalarımdan, isti paltarlarımdan bir bağlama hazırlayıb çantama qoydum. Kədərli olsam da hər kəs kimi mən də qardaş ölkəyə yardım göndərdiyim üçün sevinirdim. Axşam oldu, yatmaq vaxtı gəlsə də həyəcandan gözümə yuxu getmirdi. Yatmaq üçün çalışsam da fikirlər məni rahat buraxmırdı. Anidən ağlıma belə bir fikir gəldi: Düşündüm ki, məncə insanları zəlzələ yox, binalar öldürür. Çünki verilən məlumatlara görə zəlzələdən uçmuş binaların hamısı çox keyfiyyətsiz inşa edilib. Görəsən indi həmin binaları inşa edən insanların vicdanı rahatdımı?Görəsən gecə binaların altında qalmış insanlar soyuq yerlərdə yatanda, həmin inşaatçılar isti yerlərdə yata biləcəkmi? Bəlkə də həmin insanlar son dəfə güldülər, son dəfə bərabər oldular, son dəfə ata və analarını qucaqladılar, üzlərindən öpdülər. Kim bilərdi ki, gecəyarısı başlarına belə bir iş gələcək. Belə fikirləşərək özüm də bilmədən yuxuya getmişəm. Səhər oldu və mən məktəbə getdim. Yardımımızı toplayıb müəllimlərimizin köməkliyi ilə Bakıya yardım toplama məntəqəsinə göndərdik. O an çox qürurlu və kədərli an idi. Biz hamımız kövrəlmişdik! Müəlliməmiz bizə dedi:
-Afərin sizə uşaqlar. Biz sizinlə qürur duyuruq, siz balaca olsanız da hər birinizin böyük ürəyi var.
Əlbəttə ki, biz öz qardaş və baçılarımıza kömək göndərmişdik, bu bizim borcumuz idi. Əbəs yerə deməyiblər ki, biz bir millət, iki dövlətik. Yaşasın Türkiyə-Azərbaycan qardaşlığı! Tanrım türkü qorusun!

Yazıçı, şair Natiq Əlisoy